این تحقیق، از سوی “انجمن پیوند افغانان” طی دو ماه با ۵۳ زن در زندان هاى ولایات بلخ، هلمند، هرات، کابل و کندهار مصاحبه شده است.

دراین تحقیق آمده است که کمبود آگاهی حقوقی میان سکتور حقوقی زن وجود دارد؛ ارگان های عدلی مانند محاکم، وزارت عدلیه و ستره محکمه، سیستم جزایی زنان را در اولویت قرار نمیدهند.

این تحقیق میرساند که زنان از زمان توقیف الی آزاد شدن، آزار و اذیت میشوند و سیستم احیای مجدد در چارچوب سیستم قضایی آنها وجود ندارد.

در تحقیق آمده است که سیستم تعلیمی و سوادآموزی وسیستم صحی درست در محابس وجود ندارد، محبوسین تداوی روانی نمیشوند، کمبود کودکستان ها و مراکز مراقبت اطفال وجود داردو فساد در همه سکتورهای زنانه نهادینه گردیده است.

در تحقیق تذکر رفته است که هیچ میکانیزم خاصی برای ورود مجدد زنان زندانی در جامعه وجود ندارد، خانه های امن برای آنعده محبوسينی که بعد از تکمیل حبس فامیل ها آنها را نمی پذیرد، کم است.

اين تحقیق نشان ميدهد که فرصت های کاری از طرف وزارت کار و امور اجتماعی و شهدا و معلولین برای آنعده زنانی که حبس خود را تکمیل کرده باشند وجود ندارد .

حلیمه “سرور” رییس “انجمن پیوند افغانان” در نشست امروز گفت که انجمن، تحقیق را به هدف مشخص کردن مشکلات زنان زندانی انجام داده تا در رفع آن تلاش صورت بگیرد .

وی افزود که این نهاد در نظر دارد تا استندرد های بین المللی حقوق بشری را تعقیب نموده ودر راستای حمایت از ارزش هاى احترام به حقوق بشر ، قانونمندی ، دیموکراسی ، حکومتداری خوب، مستند سازی وتحلیل گزارش های نقض حقوق بشر، حقوق اساسی بخصوص گسترش دسترسی به عدالت برای قربانیان خشونت های خانوادگی، تجاوز هاى جنسی وتقویه جامعه مدنی زنان، جوانان و کودکان فعالیت نماید .

وى علاوه کرد: “درکشورما زنان سالهای سال از حقوق حقه خود محروم بوده و بسیاری آنها در یک اجتماع اجبارى زندگی میکنند ودرکنار آن، درزندان ها از حقوق خود بى بهره هستند. “

دراین نشست، پیام ويديويى رولا غنی خانم رییس جمهور نشر شد که درآن آمده است: “دسترسی به عدالت حق هر انسان است؛ ما نباید فراموش کنیم که زندانیان نیز انسان اند.”

وی علاوه کرده که افراد مطابق قانون محکوم میشوند؛ اما دوسیه های شان باید وقت زیاد را در بر نگیرد و در ارگان های عدلی و قضایی مطابق قانون با ایشان برخورد شودتا عدالت مراعات گردد.

خانم غنی گفته است که در زندان ها با زنان طوری بر خورد گردد که پس از آزاد شدن، امید شان را از دست نداده و بگونه عادی به زندگی اجتماعی شان ادامه بدهند .

خانم رييس جمهور اشرف غنى، ابراز اميدوارى نموده که همه در جامعه اى زندگی کنند که درآن قانون  انسانی مستقر باشد و همه از آن پیروی کنند.

در این تحقیق، انجمن پيوند افغانها مصاحبه هايی را درمورد مشکلات زنان زندانى با ۹ قاضى ، ۱۰ محصل حقوق ، ۷ مقام محابس ، ۱۷ وکيل مدافع و څارنوال ، پنج کارمند وزارت داخله و حقوق بشر ، ۱۶ زن در خانه هاى امن کابل ، بلخ و هرات ، سه افسر پولیس ، دو محبوس قبلی ، یک کارمند خانه امن ، دوعضو شورای ولایتی ، دوکارمند وزارت امور زنان وپنج بحث گروپی در پنج ولايت ياد شده را انجام داده است.

انجمن پيوند افغانها، يک سازمان غير انتفاعى بوده که در سال ٢٠٠٦ ميلادى در افغانستان با اين انگيزه تاسيس گرديده است که بتواند براى انکشاف کشور درعرصه هاى حقوق بشر، حکومتدارى، انکشاف محلى وکاهش مشکلات مردم به خصوص زنان و اطفال به عنوان قربانيان اصلى سه دهه ناآرامى و نابسامانى هاى سياسى و مدنى، گام هاى مثمر بردارد.

در این نشست، نمایشنامه ای هم ازسوی گروپ هنرتیاتر “سما” به نمایش گذاشته شد که سر گذشت یک  دخترزندانی را به نمایش میکشید.

این دختر که فریبا نام دارد، میخواهد در آینده پس ازختم تحصیل، پولیس شود؛ اما تمام آرزوهایش توسط پدرش به خاک مبدل شده، پدرش او را با یکی از دوستان دوردست خویش که سن و سالش خیلی بزرگتر از این دخترک است، در بدل پول گزاف نامزد میکند، ولى فریبا برای رسیدن به هدف خویش از آنجا فرار کرده راهی شهرمیشود.

سر انجام در شهر که سر پناهی برای زندگی ندارد، خودش را تسلیم پولیس میکند تا پولیس به او جای امن دهد؛ اما پولیس او را به زندان انداخته بالایش تجاوزمیکند و نام او به جرم فرار از منزل و زنا بد میشود و به همین بهانه، سالهاست که در زندان بسر میبرد؛ اما کسی از وی پرسان نمی کند.

اين درحاليست تعدادى زنان درمحبس کيله گى ولايت بغلان نيز از وضعيت بد در زندان شکایت نموده، میگویند که زندانبانان بالاى شان کارهای شاقه  و اجبارى ميکنند.

شگوفه یکتن از زندانیان که بيش ازدوسال میشود زندانی است، به آژانس خبرى پژواک گفت: “وضعیت  در زندان بسیار خراب و فلاکتبار است و حقوق ما در نظر گرقته نمیشود.”

وى گفت که براى شان غذای درست داده نمى شود و به اعضاى خانواده و دوستان که براى ملاقات مى آيند، جواب رد ميدهند.

ريحانه زندانى ديگر ادعا کرد که یک زن که مسوولیت زندانیان زن را به دوش دارد، زندانیان را به دو گروه تقسيم نموده؛ یک گروه کسانی است که تمامی خواسته های نامشروع وی را قبول میکند و آنان آرام وراحت هستند و تمامی امکانات براى شان مهيا است؛ اما برزندانیانى که خواسته های نا مشروع شان را نمى پذيرند، هرگونه ظلم ورفتار بد وحتى تجاوز ميشود.

در زندان کيلگى بغلان، بيش از٧٠٠ تن به شمول ٢٨ زن محبوس بوده و برخى اززندانيان زن میگویند که هر زمانیکه کارمندان حقوق بشر، رسانه ها ویا کدام نهاد دیگرى به داخل زندان بيايد، مدیر محبس هشدار داده است که نبايد شکايت کنند.

اما سمونوال محمد حنیف “حیدری” مدیر محبس با رد اين گفته ها میگوید که هیچگونه کارغیر قانونی و بدرفتارى در برابر زندانيان صورت نميگيرد.

همچنان خدیجه ” یقین “ریيس امورزنان بغلان میگوید.” من اکثر اوقات از محبوسین زن دیدن میکنم وتا کنون  کدام مشکل اساسی را ندیده ام  و کدام زندانى به من شکايت هم نکرده است. “

ازسوى ديگر، کميتۀ بين المللى صلیب سرخ می‌ گوید که در اکثر محابس افغانستان، سیستم مناسب تسخین وجود ندارد، کمپل و لباس‌های گرم زمستانی با آنها کمک می‌کند تا از شدت سرما محفوظ بمانند.

اين کمیته در صفحه انترنتی خود نوشته  است که با فرا رسیدن فصل زمستان از آغاز ماه نوامبر بدينسو، برای حدود ۳۵ هزار زندانی و ۳۶۰۰ کارمند محابس افغانستان، کمپل، لباس های گرم و مواد حفظ الصحه مورد نیاز مانند برس و کریم دندان و صابون کمک کرده است. اين کمکها به زنداینان محابس پلخرخی در کابل و زندانیان بلخ و هلمند، توزيع گرديده است.